ENGLISH,TÜRKÇE,NETHERLANDS,РУССКИЙ, SHQIP - A Performance That Cannot Be Imitated – Shefqet Avdush Emini and the Radiance of His Originality in Contemporary Art

 

A Performance That Cannot Be Imitated – Shefqet Avdush Emini and the Radiance of His Originality in Contemporary Art

In the vast universe of contemporary art, where new forms of expression are born every day, there exists a profound distinction between what springs from the inner spirituality of the artist and what is merely the product of empty imitation. It is a distinction invisible to those who view art as entertainment, but as clear as daylight to those who live art as inspiration and sacrifice. In this world, where many believe that repeating a gesture, a color, or a movement is enough to be an artist, stands, like an unshakable pillar, the figure of Shefqet Avdush Emini — an artist who does not play the role of a creator but is the very act of creation itself. Shefqet Avdush Emini does not experience art as a performance for the eye, but as a spiritual ritual emerging from the depths of being. In each of his performances, body and soul unite in an inner tension — in a breath that explodes through color, movement, and emotion colliding upon the canvas. He does not seek applause, nor spectacle; he seeks unity with creation, immersion in the process, and the living pulse of matter itself. When Emini begins to paint, he is no longer a man holding a brush — he becomes an instrument through which the universe speaks.  In this spiritual depth, many have seen him, felt him, and perhaps been inspired by him. Yet there are also those who, without understanding the essence, attempt to copy the form. They wear the same clothes, pretend to feel the same emotions, color their bodies, and stage their actions — trying to create an image born not of experience, but of the desire for attention that is not rightfully theirs. And thus, what was once a sacred artistic act becomes a caricature, a hollow imitation, a mime that aspires to be reality. This has always happened in history: the original gives birth to a new era, while imitators arrive later as mere shadows of its light. But art does not forgive emptiness. Art demands authenticity. And where true experience is absent, where no spiritual connection exists between the artist and the work, every attempt at repetition is doomed to fail.In the case of Shefqet Avdush Emini, his authenticity lies not in movement or color, but in the fact that he lives inside every performance. His paint-stained clothes are not decoration, but testimony — each stain a moment of meditation, each brush wiped on his trousers an unconscious act of merging with the work itself. He does not color himself to make art spectacular — the colors attach to his body as a result of the emotional intensity of creation.
That is something that cannot be learned, cannot be copied, cannot be imitated. On the other hand, the pseudo-artists who try to recreate what they have never lived fall into their own trap. They do not create — they stage. They do not experience — they act. They prepare the stained clothes in advance, plan the photographs and poses, believing that art is a show for the eyes, not for the soul. But the true audience, the honest colleagues, the seasoned critics — they recognize immediately the difference between art born of experience and a spectacle born of greed for fame. Art history has witnessed this before. In front of Michelangelo, there were hundreds of imitators. In front of Pollock, many splashed paint on canvas — yet none captured the essence of his movement. Before Shefqet Avdush Emini, others may appear, trying to “be like him,” but they will remain mere shadows of a light that does not belong to them. Because what makes Emini unrepeatable is the spirit — a spirit that arises from the depths of the soul, from the human experience of pain, love, memory, and hope. His performance is a human confession before existence — a living meditation on the relationship between creator and matter, a silent dialogue between soul and color.
In this universe, every gesture carries meaning; every breath is part of creation. In this sense, Emini does not need to defend his performance — his performance defends itself, because it lives on in the memory of art, in the feelings of the audience, and in the history of those who have seen him create with his soul wide open. Imitators will appear and vanish, but true art endures. It has no fear of copies, for imitation only reveals the power of the original. It becomes the unconscious proof of the profound influence that an artist like Shefqet Avdush Emini has left in the history of contemporary art. One is temporary; the other eternal. And eternal art needs no defense — it speaks with the voice of its own soul. The Authenticity of the Creative Spirit – Shefqet Avdush Emini and the Era of Empty Imitations In every era of art, there exists one person who does not follow the current but creates it. An artist who does not repeat the world, but reshapes it according to his own spirit — a soul that paints not only with his hand, but with feeling, memory, breath, pain, and love. In European and global contemporary art, such a figure is Shefqet Avdush Emini — the artist who turned performance into a spiritual act, who elevated art to a higher level of experience, and who, with his unique language, has marked entire decades of international creativity. But every light, when it shines brightly, casts shadows around it.
To the light of originality always gather uncertain reflections — those who try to appropriate its glow. The same happens today, in an era where art is often reduced to instant displays, tired imitations, where form replaces content, and noise tries to cover the absence of spirit. In this reality, Shefqet Avdush Emini’s performance stands as a hurricane of originality, while around it appear attempts to copy, to appropriate, to make it seem as if it could be reproduced.
But his art cannot be reproduced — because it is not a technique, it is an experience. He does not begin with a plan, but with an inner necessity. He does not start from the desire to be seen, but from the need to express.
His art is not the result of observation, but of an inner eruption of the soul seeking form. Influence and Misinterpretation of Emini’s Performance Shefqet Avdush Emini has appeared on many international stages since 1985 — in Egypt, Turkey, France, the USA, Morocco, China, Slovakia, Poland, and countless other countries. He has not been merely a participant, but often the turning point — that moment when the audience realizes that art is no longer image, but body and soul in motion. At a festival in the 2000s in Sharm el-Sheikh, Egypt, his performance caught the attention of many artists who, for the first time, saw a man painting with his body, his breath, and the rhythm of his heart. For some, it was inspiration; for others, a temptation to imitate. From then on, artists appeared who tried to repeat the act without understanding its meaning. They saw the brush, but not the experience.
They saw the color, but not the soul that made it explode into light.
They saw the body engaged in performance, but not the inner spiritual absorption connecting Emini to every centimeter of the canvas. Thus, many began to “perform,” but in truth, they were only playing the artist — an empty act, dry and soulless, a gesture that tries to look the same but remains a mask without breath. In fact, Shefqet Avdush Emini does not need to wear painted clothes to be part of art. He stains them naturally, because art lives within him, and every contact with color is contact with his own being.
For him, creation is a state of being — an ecstasy happening in silence and full concentration. That is why many have described him as “mysterious” on stage — because he does not display art, he experiences it. Imitators – Empty Actors on the Stage of the Soul In contemporary art, imitators increasingly attempt to sell repetition as originality. They resemble actors who learn the gesture but not the feeling.
They know how to throw paint on a canvas, but not why.
They know how to behave before an audience, but not that art is not behavior — it is experience.
They wear purposefully stained pants and shirts, calling it “expression.”
But in truth, it is only an attempt to look like someone else. To the eyes of the true audience, this is instantly recognizable.
Because an artist who lives his art transmits that energy into space.
An imitator, no matter how hard he tries, remains on the surface. True art is a spiritual frequency; imitation is but a faint echo.
In the case of Shefqet Avdush Emini, the contrast is striking.
He represents experience, originality, roots, and genuine emotion.
His imitators represent form, appearance, and the desire to “be like him.” But the history of art knows well — copies fade, while the original endures. Authenticity as Ethical and Spiritual Resistance Authenticity is a moral act. It concerns not only art but the way one views oneself and the world. Shefqet Avdush Emini is not merely a great painter; he is an honest being toward his art.
He does not seek easy fame or empty applause; he seeks meaning.
And that is precisely what imitators lack — meaning. In every performance, Shefqet goes to the limits of the human condition.
He is completely absorbed in the creative act until the self disappears.
For him, art is not a means to become someone — art is the only way to be himself. In this devotion, he finds freedom.
And that is why his art is so pure, so sincere, so unrepeatable. The Legacy of Originality Art history knows this phenomenon well: around every genius, shadows gather. But no shadow can ever obscure the light. Through decades of work, Shefqet Avdush Emini has created an artistic universe that cannot be possessed.
He has developed a visual language that cannot be copied, because it arises from a sensitivity that belongs only to him. He stands as living proof that art is not learned — it is lived.
It is not a process to be taught, but an experience to be endured.
And that is why his performance remains unique, immutable, unforgettable. In the end, art is not judged by words but by works.
And the works of Shefqet Avdush Emini speak for themselves —
they are the confession of a soul that has journeyed through the experiences of the world, that has known pain, war, separation, but has always been reborn into light. No imitator can claim that experience, for no one can inherit another’s life.
They may copy the color, but they cannot copy the soul. Conclusion Ultimately, art is a mirror of the human soul.
Some use it to see themselves; others to hide their emptiness.
But time distinguishes them all. On this long journey, Shefqet Avdush Emini remains an icon of authenticity — an independent voice untouched by imitation. Imitators will come and go, but true art will endure, for it depends not on form, but on the spirit that gives it life. And that spirit — that light, that creative honesty — flowing from the depths of Shefqet Avdush Emini’s soul, will continue to illuminate the history of contemporary world art for a very long time.

TÜRKÇE

Taklit Edilemeyen Bir Performans – Shefqet Avdush Emini ve Onun Sanattaki Özgün Işıltısı

Çağdaş sanatın geniş evreninde, her gün yeni ifade biçimlerinin doğduğu bir dünyada, içsel bir ruhsallıktan doğanla boş bir taklidin ürünü arasında derin bir fark vardır. Bu fark, sanatı sadece bir eğlence olarak görenler için belirsiz olabilir; fakat sanatı bir ilham, bir fedakârlık olarak yaşayanlar için güneş kadar açıktır.

Bu dünyada birçok kişi sadece hareketi, rengi ya da jesti tekrarlamanın sanatçı olmak için yeterli olduğuna inanırken, Shefqet Avdush Emini dimdik duran bir sütun gibi bu yanılgının karşısında durur – o, yaratıcı rolünü oynamaz; bizzat yaratımın kendisidir.

Emini sanatı bir göz şöleni olarak değil, derinliklerinden gelen ruhsal bir ritüel olarak yaşar. Onun her performansında beden ve ruh içsel bir gerilimle birleşir; renk, hareket ve duygu patlamaları tuval üzerinde çarpışır. O ne alkış peşindedir ne de gösterişin. Tek istediği, yaratımla bir olmaktır – sürecin içine dalmak, maddeyle konuşan o ruhun nefesini hissetmektir. Fırçasını eline aldığı anda, artık yalnızca bir insan değildir; evrenin konuştuğu bir araç hâline gelir.

Bu ruhsal derinliği birçok kişi görmüş, hissetmiş, hatta ondan ilham almıştır. Ancak bazıları özünü anlamadan, sadece biçimi kopyalamaya kalkışır. Onlar aynı giysileri giyer, benzer duygular yaşıyormuş gibi davranır, vücutlarını boyalarla kaplarlar – ama bu, bir içsel patlamadan değil, hak etmedikleri bir ilgiyi çekme arzusundan doğar. Böylece, kutsal bir sanatsal eylem bir karikatüre, duygudan yoksun bir taklide dönüşür.

Bu tarih boyunca sıkça olmuştur: özgün bir sanatçı yeni bir çağ başlatır, ardından gölgeleri gelir. Fakat sanat boşluğu affetmez. Sanat, otantiklik ister. Gerçek yaşantının bulunmadığı, ruhsal bağın eksik olduğu yerde her tekrar çabası beyhudedir.

Shefqet Avdush Emini’nin özgünlüğü, hareketlerinde ya da renklerinde değil, her performansın içinde yaşamasındadır. Onun boya lekeleriyle dolu giysileri süs değil, içsel mücadelenin tanıklarıdır. Her leke bir meditasyon anıdır; fırçasını pantolonuna silmesi bilinçsiz bir birleşme hareketidir. O kendini renklendirmez; renkler, yaratımın duygusal yoğunluğundan dolayı bedenine bulaşır. Bu, ne öğrenilebilir, ne kopyalanabilir, ne de taklit edilebilir bir şeydir.

Öte yandan, onun performansını taklit etmeye çalışan sözde sanatçılar kendi tuzaklarına düşerler. Onlar yaratmazlar, sadece sahne kurarlar. Deneyimlemezler, sadece oynarlar. Giysilerini önceden boyar, pozlarını hazırlarlar; sanatı bir ruh hâli değil, bir seyirlik zannederler. Fakat gerçek izleyici, dürüst sanatçı dostları, deneyimli eleştirmenler — içten gelen sanatla sahte bir gösteri arasındaki farkı hemen anlar.

Sanat tarihinin sayfaları bu örneklerle doludur: Michelangelo’nun karşısına yüzlerce kopyacı çıktı. Pollock’un karşısında nice sanatçı boya fırlattı ama hiçbirinin hareketine ruh karışmadı. Emini’nin karşısına da bir gün “onun gibi” olmaya çalışanlar çıkacaktır; ama onlar hiçbir zaman ona ait olmayan bir ışığın gölgesinden fazlası olamayacaklardır.

Çünkü Eminiyi tekrar edilemez kılan şey “nefes”tir — ruhunun derinliklerinden gelen, acının, sevginin, hatıranın ve umudun damıttığı bir nefes. Onun performansı, insanın varoluş karşısındaki hikâyesidir; yaratıcıyla madde arasındaki ilişki üzerine canlı bir meditasyondur. Bu evrende her hareket anlam taşır, her nefes yaratımın bir parçasıdır.

Bu yüzden Emini performansını savunmak zorunda değildir; performansı kendini savunur. Çünkü o, sanatın hafızasında, izleyicinin duygularında ve onun yaratımına tanık olanların kalplerinde yaşamaya devam eder.

Taklitçiler gelip geçer, fakat gerçek sanat kalır. Taklit, sadece orijinalin gücünü ortaya koyar; varlığı, farkında olmadan, bir sanatçının —Shefqet Avdush Emini’nin— çağdaş sanat tarihine kazıdığı etkiyi ispatlar. Biri geçicidir, diğeri ise ölümsüz. Ölümsüz sanat kendini korumak zorunda değildir — çünkü kendi ruhunun sesiyle konuşur.

Yaratıcı Ruhun Otantikliği – Shefqet Avdush Emini ve Boş Taklitler Çağı

Her sanat döneminde, akışa kapılmayan, aksine o akışı yaratan biri vardır. Dünyayı tekrarlamayan, onu kendi ruhuna göre yeniden şekillendiren bir sanatçı... Sadece eliyle değil, duygusuyla, belleğiyle, nefesiyle, acısıyla ve sevgisiyle resmeden bir insan. Avrupa ve dünya çağdaş sanatında bu figürlerden biri Shefqet Avdush Emini’dir – performansı ruhsal bir eyleme dönüştüren, sanatı yeni bir algı düzeyine çıkaran, özgün diliyle uluslararası sanat sahnesinde onlarca yıl iz bırakan bir isim.

Ancak her ışık, ne kadar parlaksa o kadar çok gölge yaratır. Özgünlüğün ışığına daima onun parıltısını sahiplenmek isteyen bulanık imgeler yaklaşır. Günümüz sanat dünyasında da sıkça gördüğümüz gibi, biçim içeriğin yerini alır, gürültü ruhun yokluğunu gizlemeye çalışır. İşte bu ortamda, Emini’nin performansı özgünlüğün fırtınası gibi durur; çevresinde ise onun enerjisini kopyalamaya çalışan, yüzeysel girişimler belirir.

Fakat onun sanatı kopyalanamaz, çünkü bir teknik değil, bir deneyimdir. Planla değil, içsel bir zorunlulukla başlar. Görünmek için değil, ifade etmek için doğar. Gözlemden değil, ruhun taşkınlığından beslenir. Emininin Performansının Etkisi ve Yanlış Anlaşılması

Shefqet Avdush Emini 1985’ten bugüne dek Mısır’dan Türkiye’ye, Fransa’dan ABD’ye, Çin’den Slovakya’ya kadar sayısız uluslararası sahnede yer aldı. O, hiçbir zaman sıradan bir katılımcı olmadı; çoğu kez izleyicinin sanatın bir imaj değil, beden ve ruhun bir hareketi olduğunu fark ettiği dönüm noktasıydı.

2000’li yıllarda Mısır’daki Sharm el-Sheikh festivalinde yaptığı performans, sanat dünyasının dikkatini çekti. İlk kez birinin bedeniyle, nefesiyle, kalp ritmiyle resim yaptığını görenler vardı. Kimi bundan ilham aldı; kimileri ise onu taklit etmeye kalktı. Fakat onlar sadece fırçayı gördü, deneyimi göremedi; rengi gördü, ama o rengi ışığa dönüştüren ruhu hissedemedi.

Emini’nin performansı bir oyun değildir. O, boyalı kıyafetler giymek zorunda değildir; çünkü boya zaten onun içindedir. Sanat onun için bir durumdur — sessizlikte, tam bir odaklanmada yaşanan bir vecd hâlidir. Bu nedenle sahnede “mistik” olarak görülür. Çünkü o, sanatı sergilemez; sanatı yaşar. Taklitçiler – Ruh Sahnesinde Boş Oyuncular

Günümüzde giderek daha çok, taklidi özgünlük diye pazarlayan sanatçılar görülüyor. Onlar, jesti öğrenen ama duyguyu bilmeyen oyuncular gibidir. Rengi nasıl fırlatacaklarını bilirler, ama nedenini bilmezler. Seyirci önünde nasıl duracaklarını bilirler, ama sanatın bir hâl değil, bir ruh olduğunu anlamazlar. Giysilerini kasten boyar, pozlarını ayarlar ve buna “ifade” derler. Fakat aslında yaptıkları tek şey, başkası gibi görünmeye çalışmaktır.

Gerçek izleyici, bunu hemen fark eder. Çünkü gerçekten sanatı yaşayan bir sanatçı, enerjisini mekâna taşır. Taklitçi ise yüzeyde kalır. Gerçek sanat ruhsal bir frekanstır; taklit sadece zayıf bir yankıdır.

Shefqet Avdush Emini, deneyimiyle, kökleriyle, özgünlüğüyle bu farkın canlı örneğidir. Taklitçileri ise biçimi, görüntüyü, “onun gibi olma” arzusunu temsil eder. Ama sanat tarihi bilir ki kopyalar yok olur, orijinal kalır.Otantikliğin Etik ve Ruhsal Direnci Otantiklik bir ahlaki eylemdir. Yalnızca sanatla değil, insanın kendine ve dünyaya bakışıyla ilgilidir. Shefqet Avdush Emini yalnızca büyük bir ressam değil, sanatına karşı dürüst bir ruhtur. O, kolay şöhret ya da boş alkış peşinde değildir; anlamın peşindedir. Taklitçilerin eksik olduğu şey de tam olarak budur: anlam.

Her performansında Shefqet sınırlarına kadar gider. Kendini unutacak kadar yaratımın içinde olur. Sanat, onun için “bir şey olmak” aracı değil; kendisi olmanın tek yoludur. Bu adanmışlıkta özgürlüğünü bulur. İşte bu yüzden sanatı bu kadar saf, samimi ve benzersizdir.Özgünlüğün Kalıcı Mirası

Sanat tarihi bu olguyu iyi tanır: dehaların etrafında daima gölgeler dolaşır. Fakat hiçbir gölge ışığı durduramaz. Onlarca yıllık üretimiyle Shefqet Avdush Emini, sahiplenilemeyen bir sanatsal evren yaratmıştır. Görsel dili taklit edilemez, çünkü o yalnızca ona ait bir duyarlılıktan doğar. O, sanatın öğrenilen değil, yaşanan bir deneyim olduğunun kanıtıdır.

Sonunda sanat, sözlerle değil, eserlerle yargılar. Ve Emini’nin eserleri kendileri konuşur. Onlar, dünyayı, acıyı, ayrılığı görmüş ama hep yeniden ışığa dönmeyi bilmiş bir ruhun hikâyesidir. Hiçbir taklitçi bu yaşamı sahiplenemez; onlar rengi kopyalayabilir ama ruhu asla.Sonuç

Sanat, insan ruhunun aynasıdır. Kimileri bu aynada kendini görür, kimileri boşluğunu gizler. Fakat zaman herkesi ayırır. Bu uzun yolculukta Shefqet Avdush Emini, özgünlüğün simgesi, hiçbir taklitle kirletilemeyen bağımsız bir sestir. Taklitçiler gelip geçer, ama gerçek sanat kalır; çünkü sanat biçimden değil, onu doğuran ruhtan beslenir.

Ve o ruh, o ışık, Shefqet Avdush Emini’nin derinliğinden doğan o yaratıcı dürüstlük — çağdaş sanat tarihinin uzun yıllar boyunca parlayacak olan ışığıdır.

NETHERLANDS

Performantie die niet kan worden gekopieerd – Shefqet Avdush Emini en de uitstraling van zijn originaliteit in de hedendaagse kunst

In het brede universum van de hedendaagse kunst, waar elke dag nieuwe vormen van expressie ontstaan, bestaat er een groot verschil tussen datgene wat voortkomt uit innerlijke bezieling en datgene wat slechts het lege product is van imitatie. Een verschil dat ongrijpbaar blijft voor wie kunst als vermaak ziet, maar zonneklaar is voor wie kunst beleeft als inspiratie en opoffering. In deze wereld, waar velen denken dat het herhalen van een beweging, een kleur of een gebaar genoeg is om kunstenaar te zijn, staat de figuur van Shefqet Avdush Emini als een onverzettelijke pijler – een kunstenaar die niet de rol van de schepper speelt, maar zélf de handeling van scheppen ís. Shefqet Avdush Emini ervaart kunst niet als een voorstelling voor het oog, maar als een spiritueel ritueel dat voortkomt uit de diepte van zijn wezen. In elke performance smelten lichaam en ziel samen in een innerlijke spanning, in een adem die uitbarst in kleur, beweging en emoties die op het doek botsen. Hij zoekt geen applaus, geen spektakel; hij wil één worden met de schepping, opgaan in het proces, de geest voelen die door de materie beweegt. Op het moment dat Emini begint te schilderen, is hij niet langer slechts een mens met een penseel – hij wordt een instrument waardoor het universum spreekt. In deze spirituele diepte hebben velen hem gezien, gevoeld, en misschien zijn ze door hem geïnspireerd. Maar er zijn ook mensen die, zonder het wezen te begrijpen, proberen de vorm te kopiëren. Ze trekken dezelfde kleding aan, doen alsof ze dezelfde emoties beleven, kleuren hun lichaam in een poging een beeld te creëren dat niet uit beleving voortkomt, maar uit de honger naar aandacht. Zo verandert wat een heilige artistieke handeling was, in een karikatuur – een lege imitatie, een mimiek die werkelijkheid wil zijn. Dit is vaak door de geschiedenis heen gebeurd: het origineel schept een nieuw tijdperk, en de navolgers komen daarna als schaduwen van dat licht. Maar kunst vergeeft geen leegte. Kunst eist authenticiteit. En daar waar de ware beleving ontbreekt, waar geen spirituele verbinding met het werk bestaat, wordt elke poging tot herhaling zinloos.
In het geval van Shefqet Avdush Emini ligt zijn authenticiteit niet in de beweging of de kleur die hij gebruikt, maar in het feit dat hij leeft binnen elke performance. Zijn met verf bevlekte kleding is geen decoratie, maar getuigenis van een innerlijke strijd. Elke vlek is een moment van meditatie, elke veeg met de penseel over zijn broek is een onbewuste daad van eenwording met het werk. Hij verft zichzelf niet om kunst spectaculair te maken — de verf hecht zich aan zijn lichaam als gevolg van de emotionele intensiteit van het scheppen. Dat is iets wat men niet kan leren, niet kan kopiëren, niet kan imiteren. Aan de andere kant vallen pseudo-kunstenaars die proberen te herhalen wat ze nooit hebben ervaren, in hun eigen val. Ze creëren niet, ze ensceneren. Ze beleven niet, ze acteren. Ze bereiden hun bevlekte kleding thuis voor, oefenen hun poses, hun foto’s, en geloven dat kunst een voorstelling is voor het oog in plaats van een ervaring van de ziel. Maar het echte publiek, de eerlijke collega’s, de ervaren critici — zij zien onmiddellijk het verschil tussen kunst die uit beleving ontstaat en een spektakel dat uit ijdelheid geboren is. De kunstgeschiedenis kent velen zoals zij. Tegenover Michelangelo stonden honderden kopiisten. Tegenover Pollock wierpen velen verf op doek, maar niemand raakte de essentie van zijn beweging. Tegenover Shefqet Avdush Emini zullen misschien ook anderen opstaan die proberen “zoals hij te zijn” — maar ze zullen nooit meer zijn dan schaduwen van een licht dat niet van hen is. Wat Emini onvervangbaar maakt, is de geest. Een geest die voortkomt uit de diepte van de ziel, uit de menselijke ervaring van pijn, liefde, herinnering en hoop. Zijn performance is een getuigenis van de mens tegenover het bestaan, een levendige meditatie over de relatie tussen schepper en materie, een stille dialoog tussen ziel en kleur. In dit universum is elke beweging betekenisvol, elke ademhaling deel van de schepping. In deze zin hoeft Emini zijn performance niet te verdedigen — zijn performance verdedigt zichzelf.
Ze leeft voort in de herinnering van de kunst, in de gevoelens van het publiek, en in de geschiedenis van wie hem hebben zien scheppen met zijn open ziel. Navolgers zullen komen en verdwijnen, maar ware kunst blijft. Zij vreest geen kopieën, want de kopie onthult slechts de kracht van het origineel. Ze is het onbewuste bewijs van de invloed die een kunstenaar als Shefqet Avdush Emini heeft achtergelaten in de geschiedenis van de hedendaagse kunst. Want terwijl het ene tijdelijk is, is het andere eeuwig. En eeuwige kunst heeft geen verdediging nodig – ze spreekt met de stem van haar eigen ziel. De authenticiteit van de scheppende geest – Shefqet Avdush Emini en het tijdperk van lege imitatie In elke kunstperiode bestaat er een mens die de stroom niet volgt, maar haar creëert. Een kunstenaar die de wereld niet herhaalt, maar hervormt naar zijn eigen geest. Een ziel die niet alleen met de hand schildert, maar met gevoel, herinnering, adem, pijn en liefde. In de Europese en wereldwijde hedendaagse kunst is zo’n figuur Shefqet Avdush Emini – de kunstenaar die performance veranderde in een spirituele daad, die kunst verhief tot een niveau van innerlijke ervaring, en die met zijn unieke beeldtaal decennia van internationale creativiteit heeft gemarkeerd. Maar elk licht, zodra het fel schijnt, werpt ook schaduwen. De glans van originaliteit trekt altijd onzekere beelden aan die proberen zijn licht te bezitten. Zo gebeurt het ook nu, in een tijd waarin kunst vaak is verworden tot een veld van snelle optredens, vermoeide imitaties, waar vorm de inhoud vervangt en lawaai de afwezigheid van geest probeert te verbergen. In deze realiteit staat de performance van Emini als een orkaan van originaliteit, terwijl er pogingen ontstaan om hem te kopiëren, te bezitten, te doen lijken alsof hij herhaalbaar is. Maar zijn kunst kan niet worden herhaald, omdat zij geen techniek is — zij is beleving. Ze begint niet met een plan, maar met een innerlijke impuls. Ze komt niet voort uit de wens om gezien te worden, maar uit de noodzaak om uit te drukken. Ze is niet het resultaat van observatie, maar van een innerlijke explosie van de ziel die vorm zoekt. Invloed en misverstand rond Emini’s performance Sinds 1985 is Shefqet Avdush Emini op talloze internationale podia verschenen — in Egypte, Turkije, Frankrijk, de VS, Marokko, China, Slowakije, Polen, en vele andere landen. Hij was niet zomaar een deelnemer, maar vaak het keerpunt: het moment waarop het publiek begreep dat kunst niet langer een beeld was, maar lichaam en geest in beweging. Tijdens een festival in Sharm el-Sheikh in de jaren 2000 trok zijn performance de aandacht van vele kunstenaars die voor het eerst iemand zagen schilderen met zijn lichaam, zijn adem, het ritme van zijn hart. Voor sommigen was het inspiratie; voor anderen de verleiding om hem te kopiëren. Sindsdien verschenen kunstenaars die de handeling probeerden te herhalen, zonder de betekenis te begrijpen. Ze zagen de penseel, maar niet de beleving. Ze zagen de kleur, maar niet de geest die die kleur tot licht maakte. Ze zagen het lichaam, maar niet de spirituele absorptie die Emini met elk stukje doek verbindt. En zo begonnen velen “performance te doen”, maar in werkelijkheid spelen ze slechts de rol van kunstenaar. Een lege, dorre handeling. Een poging die wil lijken op het origineel, maar slechts een masker zonder ziel blijft. In werkelijkheid hoeft Emini geen met verf bevlekte kleding te dragen om kunst te belichamen. Hij bevlekt ze, omdat kunst in hem leeft, en elk contact met verf is een aanraking met zijn eigen wezen. Voor hem is creatie een staat van zijn – een extase die in stilte gebeurt, in volledige concentratie. Daarom wordt hij vaak als “mysterieus” beschouwd op het podium. Want hij toont kunst niet – hij beleeft haar. De imitators – lege acteurs op het toneel van de ziel In de hedendaagse kunst verschijnen steeds vaker imitatoren die herhaling verkopen als originaliteit. Ze lijken op acteurs die het gebaar kennen, maar niet het gevoel. Ze weten hoe ze verf op doek moeten gooien, maar niet waarom. Ze weten hoe ze zich in het openbaar moeten gedragen, maar begrijpen niet dat kunst geen gedrag is, maar beleving. Ze dragen met opzet bevlekte kleren en noemen dat “expressie”. Maar in werkelijkheid is het slechts een poging om op iemand anders te lijken. Voor het ware publiek is dit onmiddellijk zichtbaar. Want een kunstenaar die kunst beleeft, zendt die energie uit in de ruimte. Een imitator, hoe hard hij ook probeert, blijft aan de oppervlakte. Ware kunst is een spirituele frequentie; imitatie is slechts een zwakke echo. In het geval van Shefqet Avdush Emini is dit contrast sterk. Hij belichaamt ervaring, originaliteit, wortel en beleving. Zijn imitatoren belichamen vorm, uiterlijk en verlangen om “zoals hij te zijn”. Maar de kunstgeschiedenis weet: kopieën verdwijnen, het origineel blijft. Authenticiteit als ethische en spirituele standvastigheid Authenticiteit is een morele daad. Ze gaat niet alleen over kunst, maar over hoe men zichzelf en de wereld ziet. Shefqet Avdush Emini is niet alleen een groot schilder; hij is een eerlijke ziel tegenover zijn kunst. Hij zoekt geen gemakkelijke roem of leeg applaus; hij zoekt betekenis. En dat is precies wat bij de imitatoren ontbreekt: betekenis. In elke performance gaat Emini tot de grens van het menselijke. Hij is volledig opgenomen in de scheppingsdaad, totdat hij zichzelf vergeet. Voor hem is kunst geen middel om iemand te worden — het is de enige manier om zichzelf te zijn. In die toewijding vindt hij vrijheid. Daarom is zijn kunst zo puur, zo eerlijk, zo onvervangbaar. De erfenis van originaliteit De kunstgeschiedenis kent het fenomeen goed: rond genieën bewegen altijd schaduwen. Maar geen enkele schaduw kan het licht doven. Shefqet Avdush Emini, met decennia van werk, heeft een artistiek universum geschapen dat niet kan worden toegeëigend. Hij bezit een visuele taal die niet kan worden gekopieerd, omdat ze ontspringt aan een gevoeligheid die alleen hem toebehoort. Hij is het levende bewijs dat kunst geen les is, maar een beleving. Geen proces dat men leert, maar een ervaring die men leeft. Daarom blijft zijn performance uniek, onveranderlijk en onuitwisbaar. Uiteindelijk oordeelt kunst niet over woorden, maar over werken. En de werken van Shefqet Avdush Emini spreken voor zich. Ze vertellen het verhaal van een ziel die door de ervaringen van de wereld is gegaan – die pijn, oorlog en scheiding heeft gezien, maar altijd weer wist te herrijzen in het licht. Geen enkele imitator kan die ervaring overnemen, want men kan het leven van een ander niet toe-eigenen. Ze kunnen de kleur kopiëren, maar niet de ziel.Slotbeschouwing Kunst is uiteindelijk een spiegel van de menselijke ziel. Sommigen gebruiken haar om zichzelf te zien, anderen om hun leegte te verbergen. Maar de tijd onderscheidt ze allemaal. In deze lange reis blijft Shefqet Avdush Emini een icoon van authenticiteit, een onafhankelijke stem die geen imitatie kan bezoedelen. Imitatoren zullen komen en gaan, maar ware kunst blijft – want zij is niet afhankelijk van vorm, maar van de geest die haar voortbrengt. En die geest, dat licht, die creatieve oprechtheid die uit de diepte van Shefqet Avdush Emini’s ziel komt, zal nog lang blijven stralen in de geschiedenis van de hedendaagse wereldkunst.

РУССКИЙ

Неповторимое мастерство – Шефкет Авдуш Эмини и излучение его оригинальности в современном искусстве В широком мире современного искусства, где каждый день появляются новые формы самовыражения, существует огромная разница между тем, что рождено внутренним вдохновением, и тем, что является продуктом пустого подражания. Различие едва уловимо для тех, кто воспринимает искусство как развлечение, но очевидно, как солнечный свет, для тех, кто живёт искусством как вдохновением и жертвой. В этом мире, где многие считают, что достаточно повторить движение, цвет или жест, чтобы быть художником, неподвижной опорой остаётся фигура Шефкета Авдуш Эмини – художника, который не играет роль создателя, а сам становится актом творчества. Шефкет Авдуш Эмини не воспринимает искусство как представление для глаз, но как духовный ритуал, исходящий из глубины существа. В каждом его перформансе тело и душа соединяются во внутреннем напряжении, в дыхании, которое взрывается через цвет, движение и эмоции, сталкивающиеся на холсте. Он не ищет аплодисментов или зрелищ; он стремится слиться с творением, погрузиться в процесс, почувствовать дыхание, проходящее сквозь материю. В момент, когда Эмини начинает рисовать, он перестает быть просто человеком с кистью – он становится инструментом, через который говорит сама вселенная. Во внутренней духовной глубине многие видели его, ощущали и, возможно, вдохновлялись им. Но есть и те, кто, не понимая сути, пытаются копировать форму. Они надевают те же одежды, притворяются, что переживают те же эмоции, окрашивают себя и тело в попытке создать образ, который не исходит из переживания, а из желания привлечь внимание, которое им не принадлежит. И таким образом, священный акт искусства превращается в карикатуру, в подражание, лишённое чувства, в мим, который пытается стать реальностью. Это часто происходило в истории: оригинал рождает новую эпоху, а подражатели приходят позже, как тени того света. Но искусство не прощает пустоту. Искусство требует аутентичности. И там, где отсутствует настоящее переживание, где нет духовной связи с произведением, любая попытка повторения становится бессмысленной. В случае Шефкета Авдуш Эмини его аутентичность не в движениях или цветах, которые он использует, а в том, что он живет в каждом перформансе. Его испачканная одежда – это не декор, а свидетельство внутренней борьбы. Каждое пятно – момент медитации, каждая мазок кисти на штанах – бессознательный акт единения с произведением. Он не окрашивает себя ради эффектного искусства — краски остаются на его теле как следствие эмоциональной интенсивности творчества. Это то, чему невозможно научиться, что невозможно копировать или подражать. С другой стороны, псевдо-художники, пытающиеся воссоздать то, что не пережили, попадают в ловушку самих себя. Они не творят, а создают сценографию. Они не переживают, а играют. Они готовят испачканную одежду дома, репетируют представления, фотографии, позы и верят, что искусство – это перформанс для глаз, а не для души. Но настоящая публика, честные коллеги, опытные критики – сразу различают разницу между искусством, рожденным из переживания, и спектаклем, рожденным из жажды славы. История искусства видела много подобных случаев. Перед Микеланджело стояли сотни копий. Перед Поллоком многие брызгали краской на холст, но никто не смог уловить суть его движения. Перед Шефкетом Авдуш Эмини, возможно, появятся и другие, кто попытается «быть как он» — но они никогда не будут больше, чем тени света, который им не принадлежит. Потому что то, что делает Эмини неповторимым, – это дух. Дух, исходящий из глубины души, из человеческого опыта боли, любви, памяти и надежды. Его перформанс – это рассказ человека перед лицом бытия, живое медитирование о связи между творцом и материей, тихий диалог между духом и цветом. В этой вселенной каждое движение имеет смысл, каждое дыхание — часть создания. В этом смысле Эмини не нужно защищать свой перформанс — его перформанс защищает себя сам. Он живет в памяти искусства, в чувствах публики и в истории тех, кто видел, как он творит с открытой душой. Подражатели появятся и исчезнут, но настоящее искусство останется. Оно не боится копий, потому что копия лишь проявляет силу оригинала. Она является невольным свидетельством влияния, которое такой художник, как Шефкет Авдуш Эмини, оставил в истории современного искусства. Но если одно временно, другое вечно. И вечное искусство не нуждается в защите — оно говорит само за себя голосом своей души. Аутентичность творческого духа – Шефкет Авдуш Эмини и эпоха пустых подражаний В каждую эпоху искусства есть человек, который не следует течению, а создает его. Художник, который не повторяет мир, а переформатирует его по духу. Душа, которая рисует не только рукой, но чувством, памятью, дыханием, болью и любовью. В европейском и мировом современном искусстве такой фигурой является Шефкет Авдуш Эмини — художник, который превратил перформанс в духовный акт, поднял искусство на новый уровень переживания и уникальным языком оставил след в десятилетиях международного творчества. Но каждый свет, когда он ярко сияет, создаёт тени вокруг себя. К свету оригинальности всегда тянутся неуверенные образы тех, кто пытается присвоить её блеск. Так происходит и сегодня, в эпоху, когда искусство часто становится полем быстрых показов, утомительных подражаний, где форма заменяет содержание, а шум пытается скрыть отсутствие духа. В этом контексте перформанс Шефкета Авдуш Эмини стоит как ураган оригинальности, вокруг которого появляются попытки копировать, присвоить, сделать вид, что это можно воспроизвести. Но его искусство невозможно воспроизвести, потому что это не техника — это переживание. Оно не начинается с плана, а с внутреннего опыта. Не из идеи показаться, а из потребности выразить. Не результат наблюдения, а взрыв внутреннего духа, который ищет форму. Влияние и недопонимание перформанса Эмини Шефкет Авдуш Эмини был представлен на многих международных сценах с 1985 года по настоящее время — в Египте, Турции, Франции, США, Марокко, Китае, Словакии, Польше и сотнях других стран. Он не просто участвовал, он часто становился поворотной точкой, моментом, когда публика осознавала, что искусство — это больше, чем образ; это тело и дух в движении. На фестивале начала 2000-х годов в Шарм-эш-Шейхе, Египет, его перформанс привлек внимание множества художников, впервые увидевших человека, рисующего телом, дыханием, ритмом сердца. Для одних это было вдохновение; для других — соблазн подражать. С тех пор появились художники, пытающиеся повторить действие, не понимая его сути. Они видели кисть, но не переживание. Видели цвет, но не дух, который заставляет этот цвет взрываться светом. Видели тело, вовлеченное в перформанс, но не внутреннее духовное погружение, связывающее Эмини с каждым сантиметром холста. И так многие начали «делать перформанс», но на самом деле только играли художника. Ложная игра, сухая, без содержания. Акт, который пытается выглядеть одинаково, но остается маской без души. На самом деле Шефкет Авдуш Эмини не нуждается в окрашенной одежде, чтобы быть частью искусства. Он пачкает её, потому что искусство внутри него, и каждый контакт с краской — контакт с самой сущностью. Для него творчество — состояние, экстаз, происходящий в тишине, в полной концентрации. Поэтому многие видят его на сцене как «загадку». Потому что он не демонстрирует искусство — он его переживает. Подражатели – пустые актёры на сцене духа В современном искусстве всё чаще появляются подражатели, пытающиеся продать повторение как оригинальность. Они подобны актёрам, которые выучили жест, но не чувство. Они знают, как брызгать краской на холст, но не знают зачем. Они знают, как вести себя на публике, но не понимают, что искусство — не поведение, а переживание. Они надевают окрашенные штаны, запачканные рубашки и называют это «выражением». На самом деле это всего лишь попытка казаться кем-то другим. В глазах настоящей публики это становится очевидно. Потому что художник, который живет искусством, передает эту энергию в пространство. Подражатель, как бы он ни старался, остается на поверхности. Настоящее искусство — это духовная частота; подражание — слабый шум отражения. В случае Шефкета Авдуш Эмини этот контраст силен. Он олицетворяет опыт, оригинальность, корни, переживание. Его подражатели представляют форму, внешний вид и желание быть «как он». Но история искусства хорошо знает: копии исчезают, а оригинал остается. Аутентичность как этическая и духовная стойкость Аутентичность — это моральный акт. Она касается не только искусства, но и того, как человек видит себя и мир. Шефкет Авдуш Эмини — не просто великий художник; он честен по отношению к своему искусству. Он не ищет лёгкой славы, пустых аплодисментов; он ищет смысл. И в этом суть, которой не хватает подражателям: отсутствует смысл. В каждом своём перформансе Эмини достигает пределов человеческого. Он полностью погружен в акт творения, пока не забывает себя. Для него искусство — не инструмент быть кем-то; искусство — единственный способ быть самим собой. В этом посвящении он находит свободу. И именно поэтому его искусство такое чистое, такое искреннее, такое неповторимое. Наследие оригинальности История искусства хорошо знает этот феномен: вокруг гениев всегда кружатся тени. Но ни одна тень не может остановить свет. Шефкет Авдуш Эмини, десятилетиями работая, создал художественную вселенную, которую невозможно присвоить. У него визуальный язык, который нельзя копировать, потому что он исходит из чувствительности, присущей только ему. Он является доказательством того, что искусство — это не урок, а переживание. Это не процесс, который учат, а опыт, который проживают. И поэтому его перформанс остается уникальным, неизменным, незабываемым. В конце концов, искусство не судит словами, а делами. И дела Шефкета Авдуш Эмини говорят сами за себя. Они — рассказ души, прошедшей через жизненный опыт, видевшей боль, войну, разлуку, но всегда умеющей возродиться в свете. Ни один подражатель не может взять этот опыт, потому что нельзя присвоить чужую жизнь. Они могут копировать цвет, но не могут копировать душу. Заключение В конечном итоге искусство — зеркало человеческой души. Кто-то использует его, чтобы увидеть себя, кто-то — чтобы скрыть пустоту. Но время различает всех. В этом долгом пути Шефкет Авдуш Эмини остается иконой аутентичности, независимым голосом, который не может быть загрязнён ни одним подражанием. Подражатели придут и уйдут, но настоящее искусство останется, потому что оно зависит не от формы, а от духа, который его рождает. И этот дух, этот свет, эта творческая честность, исходящая из глубины души Шефкета Авдуш Эмини, будет сиять ещё долго в истории мирового современного искусства. Если хотите, я могу сразу подготовить и профессиональный литературный вариант на английском, максимально сохранив стиль и экспрессию оригинала. Хотите, чтобы я это сделал?

 SHQIP

Performanca që nuk mund të kopjohet – Shefqet Avdush Emini dhe rrezatimi i origjinalitetit të tij në artin bashkëkohor

Në universin e gjerë të artit bashkëkohor, ku çdo ditë lindin forma të reja shprehjeje, ekziston një dallim i madh midis asaj që është e lindur nga shpirtërimi i brendshëm dhe asaj që është produkt i imitimit të zbrazët. Dallim i pakapshëm për ata që e shohin artin si zbavitje, por i qartë si drita e diellit për ata që e jetojnë artin si frymëzim dhe sakrificë.
Në këtë botë ku shumë mendojnë se mjafton të përsëritësh lëvizjen, ngjyrën apo gjestin për të qenë artist, qëndron si një shtyllë e patundur figura e Shefqet Avdush Eminit – një artist që nuk luan rolin e krijuesit, por është vetë akti i krijimit. Shefqet Avdush Emini nuk e përjeton artin si një performancë për syrin, por si një ritual shpirtëror që vjen nga thellësia e qenies. Në çdo performancë të tij, trupi dhe shpirti bashkohen në një tension të brendshëm, në një frymë që shpërthen përmes ngjyrës, lëvizjes dhe emocioneve që përplasen mbi telajo. Ai nuk kërkon duartrokitje, as spektakël; kërkon të jetë një me krijimin, të zhytet në proces, të ndjejë frymën që lëviz përmes materies.
Në momentin kur Emini fillon të pikturojë, ai nuk është më vetëm një njeri me penel – ai bëhet një instrument përmes të cilit universi flet. Në këtë thellësi shpirtërore, shumë e kanë parë, e kanë ndjerë, e ndoshta janë frymëzuar nga ai. Por ka edhe të tillë që, pa e kuptuar thelbin, përpiqen ta kopjojnë formën. Ata veshin të njëjtat rroba, shtiren sikur përjetojnë të njëjtat emocione, ngjyrosin veten dhe trupin, në një përpjekje për të krijuar një imazh që nuk buron nga përjetimi, por nga dëshira për të marrë një vëmendje që nuk u takon. Dhe kështu, ajo që ishte një akt i shenjtë artistik, kthehet në karikaturë, në një imitim të boshatisur nga ndjenja, në një mimë që kërkon të jetë realitet. Kjo ndodh shpesh në histori: origjinali lind një epokë të re, ndërsa imituesit vijnë më pas si hije të asaj drite. Por arti nuk fal boshllëkun.
Arti kërkon autenticitet. Dhe aty ku mungon përjetimi i vërtetë, aty ku nuk ekziston lidhja shpirtërore me veprën, çdo përpjekje për të përsëritur bëhet e kotë.
Në rastin e Shefqet Avdush Eminit, autenticiteti i tij nuk qëndron në lëvizje apo në ngjyrat që përdor, por në faktin se ai jeton brenda çdo performance. Rrobat e tij të njollosura nuk janë dekor, por dëshmi e një beteje të brendshme. Çdo njollë është një moment meditimi, çdo brushë e fshirë në pantallona është një akt i pavetëdijshëm i bashkimit me veprën.
Ai nuk ngjyros veten për të bërë artin spektakolar — ngjyrat ngjiten në trupin e tij si pasojë e intensitetit emocional të krijimit.
Kjo është ajo që nuk mund të mësohet, nuk mund të kopjohet, dhe nuk mund të imitohet. Në anën tjetër, pseudo-artistët që përpiqen të rikrijojnë atë që s’e kanë jetuar, bien në grackën e vetvetes. Ata nuk krijojnë, por bëjnë skenografi. Nuk përjetojnë, por aktojnë. Ata përgatisin rrobat e njollosura që në shtëpi, i përgatisin paraqitjet, fotografinë, pozat, dhe besojnë se arti është një performancë për sy, jo për shpirt. Por publiku i vërtetë, kolegët e ndershëm, kritikët me përvojë — e kuptojnë menjëherë ndryshimin mes një arti që lind nga përjetimi dhe një spektakli që lind nga lakmia për famë. Historia e artit ka parë shumë të tillë. Përballë Mikelanxhelos dolën qindra kopjues. Përballë Pollockut, shumë hodhën ngjyrë në pëlhurë, por asnjëri nuk arriti të kapë thelbin e lëvizjes së tij. Përballë Shefqet Avdush Eminit, ndoshta do të dalin edhe të tjerë që do të përpiqen të “jenë si ai” — por ata nuk do të jenë kurrë më shumë se hije të një drite që nuk u përket. Sepse ajo që e bën Eminin të papërsëritshëm është fryma.
Një frymë që vjen nga thellësia e shpirtit, nga përvoja njerëzore e dhimbjes, dashurisë, kujtesës dhe shpresës.
Performanca e tij është një rrëfim i njeriut përballë ekzistencës, një meditim i gjallë mbi marrëdhënien midis krijuesit dhe materies, një dialog i heshtur mes shpirtit dhe ngjyrës.
Në këtë univers, çdo lëvizje është kuptim, çdo frymëmarrje është pjesë e krijimit.
Në këtë kuptim, Emini nuk ka nevojë të mbrojë performancën e tij — performanca e tij e mbron vetveten. Sepse ajo jeton në kujtesën e artit, në ndjenjat e publikut, dhe në historinë e atyre që e kanë parë të krijojë me shpirtin e tij të hapur. Imituesit do të shfaqen e do të zhduken, por arti i vërtetë mbetet. Ai nuk ka frikë nga kopjet, sepse kopja e shpërfaq vetëm fuqinë e origjinalit.
Ajo është dëshmi e pavetëdijshme e ndikimit që një artist si Shefqet Avdush Emini ka lënë në historinë e artit bashkëkohor.
Por ndërsa njëra është e përkohshme, tjetra është e përjetshme. Dhe arti i përjetshëm nuk ka nevojë për mbrojtje — ai flet vetë me zërin e shpirtit të tij. Autenticiteti i shpirtit krijues – Shefqet Avdush Emini dhe epoka e imitimeve të zbrazëtaNë çdo epokë të artit, ekziston një njeri që nuk ndjek rrjedhën, por e krijon atë. Një artist që nuk e përsërit botën, por e riformon atë sipas frymës së tij. Një shpirt që nuk pikturon vetëm me dorë, por me ndjenjë, me kujtesë, me frymë, me dhimbje dhe dashuri.
Në artin bashkëkohor evropian dhe botëror, një figurë e tillë është Shefqet Avdush Emini — artisti që e ktheu performancën në një akt shpirtëror, që e ngjiti artin në një nivel të ri përjetimi dhe që, me gjuhën e tij unike, ka shënjuar dekada të tëra të krijimtarisë ndërkombëtare. Por çdo dritë, në momentin që ndriçon fort, krijon edhe hije rreth vetes.
Dritës së origjinalitetit gjithmonë i afrohen imazhet e pasigurta të atyre që përpiqen ta përvetësojnë shkëlqimin e saj.
Kështu ndodh edhe sot, në një kohë kur arti është bërë shpesh një fushë e shfaqjeve të shpejta, e imitimeve të lodhura, ku forma shpesh zëvendëson përmbajtjen, dhe zhurma përpiqet të mbulojë mungesën e shpirtit.
Në këtë realitet, performanca e Shefqet Avdush Eminit qëndron si një uragan origjinaliteti, ndërsa përreth saj shfaqen përpjekje për ta kopjuar, për ta përvetësuar, për ta bërë të duket si diçka që mund të riprodhohet.Por arti i tij nuk mund të riprodhohet, sepse nuk është një teknikë — është një përjetim.
Ai nuk fillon me një plan, por me një përjetim të brendshëm. Nuk nis nga ideja për t’u dukur, por nga nevoja për të shprehur. Nuk është rezultat i vëzhgimit, por i shpërthimit të brendshëm të shpirtit që kërkon formë. Ndikimi dhe keqkuptimi i performancës së Eminit Shefqet Avdush Emini është parë në shumë skena ndërkombëtare, që nga viti 1985 e deri më sot — në Egjipt, Turqi, Francë, SHBA, Marok, Kinë, Sllovaki, Poloni, e qindra vende të tjera. Ai nuk ka qenë thjesht pjesëmarrës, por shpesh ka qenë pika e kthesës, ai moment kur publiku kupton se arti nuk është më imazh, por trup dhe shpirt në lëvizje.Në një festival të viteve 2000 në Sharm el-Sheikh, Egjipt, performanca e tij tërhoqi vëmendjen e shumë artistëve që për herë të parë panë një njeri që pikturonte me trupin, me frymën, me ritmin e zemrës. Për disa, ajo ishte frymëzim; për disa të tjerë, tundim për ta kopjuar. Dhe që atëherë, u shfaqën artistë që tentuan të ripërsërisin veprimin, pa kuptuar kuptimin.Ata panë brushën, por jo përjetimin.
Panë ngjyrën, por jo shpirtin që e shtynte atë ngjyrë të shpërthente në dritë.
Panë trupin e përfshirë në performancë, por jo përthithjen e brendshme shpirtërore që e lidh Eminin me çdo centimetër të telajos.
Dhe kështu, shumë syresh nisën të “bëjnë performancë”, por në të vërtetë vetëm luajnë artistin. Një lojë e rreme, e thatë, pa përmbajtje. Një akt që përpiqet të duket i njëjtë, por mbetet një maskë pa frymë.Në fakt, Shefqet Avdush Emini nuk ka nevojë të veshë rroba të ngjyrosura për të qenë pjesë e artit. Ai i njollos ato, sepse arti është brenda tij, dhe çdo kontakt me ngjyrën është kontakt me vetë qenien. Për të, krijimi është një gjendje – një ekstazë që ndodh në heshtje, në përqendrim të plotë.
Kjo është arsyeja pse shumë e kanë parë si “misterioz” në skenë. Sepse ai nuk e shfaq artin – ai e përjeton atë.Imituesit – aktorë të zbrazët në skenën e shpirtitNë artin bashkëkohor, gjithnjë e më shpesh shfaqen imitues që përpiqen të shesin përsëritjen si origjinalitet. Ata janë të ngjashëm me aktorët që mësojnë gjestin, por jo ndjesinë.
Ata e dinë si ta hedhin ngjyrën në pëlhurë, por nuk e dinë pse.
Ata e dinë si të sillen në publik, por nuk e kuptojnë se arti nuk është sjellje, por përjetim.
Ata veshin pantallona të ngjyrosura, bluzat e përlyera qëllimisht, dhe e quajnë këtë “shprehje”.
Por në realitet, është vetëm një tentativë për të dukur si dikush tjetër.Në sytë e publikut të vërtetë, kjo bëhet menjëherë e dallueshme.
Sepse një artist që e jeton artin, e transmeton atë energji në hapësirë.
Një imitues, sado të përpiqet, mbetet në sipërfaqe.
Arti i vërtetë është frekuencë shpirtërore; imitimi është zhurmë e dobët e pasqyrimit.Në rastin e Shefqet Avdush Eminit, ky kontrast është i fortë. Ai përfaqëson përvojën, origjinalitetin, rrënjën, përjetimin. Imituesit e tij përfaqësojnë formën, pamjen, dhe dëshirën për të qenë “si ai”.
Por historia e artit e di mirë se kopjet zhduken, ndërsa origjinali mbetet.Autenticiteti si qëndresë etike dhe shpirtëroreAutenticiteti është akt moral. Ai nuk ka të bëjë vetëm me artin, por me mënyrën si njeriu e sheh veten dhe botën. Shefqet Avdush Emini nuk është vetëm një piktor i madh; ai është një qenie e ndershme ndaj artit të vet. Ai nuk kërkon famë të lehtë, nuk kërkon duartrokitje të zbrazëta; ai kërkon kuptim. Dhe ky është thelbi që mungon tek imituesit: mungesa e kuptimit.Në çdo performancë të tij, Shefqeti shkon deri në kufijtë e njeriut. Ai është i përfshirë plotësisht në aktin krijues, derisa harrohet vetja.
Për të, arti nuk është një mjet për të qenë dikush — arti është mënyra e vetme për të qenë vetvetja.
Në këtë përkushtim, ai gjen lirinë. Dhe kjo është arsyeja pse arti i tij është aq i pastër, aq i sinqertë, aq i papërsëritshëm. Trashëgimia e origjinalitetitHistoria e artit e njeh mirë këtë fenomen: përreth gjenive, gjithmonë sillen hijet. Por asnjë hije nuk e ndal dot dritën.
Shefqet Avdush Emini, me dekada të tëra pune, ka krijuar një univers artistik që nuk mund të përvetësohet. Ai ka një gjuhë vizuale që nuk mund të kopjohet, sepse ajo buron nga një ndjeshmëri që i përket vetëm atij.
Ai është dëshmi e faktit se arti nuk është mësim, por përjetim. Nuk është proces që mësohet, por përvojë që jetohet. Dhe kjo është arsyeja pse performanca e tij mbetet unike, e pandryshueshme, e pashlyeshme.Në fund, arti nuk gjykon sipas fjalëve, por sipas veprave. Dhe veprat e Shefqet Avdush Eminit flasin vetë.
Ato janë rrëfim i një shpirti që ka kaluar përmes përvojave të botës, që ka parë dhimbje, luftë, ndarje, por që gjithmonë ka ditur të ringjallet në dritë.
Asnjë imitues nuk mund ta marrë këtë përvojë, sepse nuk mund të përvetësojë jetën e tjetrit.
Ata mund të kopjojnë ngjyrën, por nuk mund të kopjojnë shpirtin. Përmbyllje Në fund të fundit, arti është një pasqyrë e shpirtit të njeriut. Disa e përdorin për të parë veten, disa për të fshehur boshllëkun e tyre.
Por koha i dallon të gjithë.
Në këtë rrugëtim të gjatë, Shefqet Avdush Emini mbetet si një ikonë e autenticitetit, një zë i pavarur që nuk e ndot dot asnjë imitim.
Imituesit do të vijnë e do të shkojnë, por arti i vërtetë do të mbetet, sepse ai nuk varet nga forma, por nga fryma që e lind.
Dhe ajo frymë, ajo dritë, ajo ndershmëri krijuese që vjen nga thellësia e shpirtit të Shefqet Avdush Eminit, është ajo që do të ndriçojë për shumë kohë në historinë e artit bashkëkohor botëror.